Grote vreugde want we wilden al zo lang een baby en nu was ons gebed beantwoord.

Een week nadat ons meisje geboren was, vertelden de docters ons dat ze een zeldzame genetische afwijking had, namelijk Trisomie 13 of Patau’s syndroom. Van iedere 13e chromosoom had Annika er niet 1 maar 2 in iedere cel van haar lichaam. De medische wereld geeft deze kinderen geen schijn van kans maar uiteindelijk is het nog altijd God die over onze tijd beschikt.

Wij hebben de eer gehad om van Annika te houden, haar vast te houden en te verwennen voor 5 maanden en 3 dagen. Op 28 juli 2008 kwam ze in ons leven en op oudejaarsdag ging ze in haar slaap naar Jezus met een enorme glimlach op haar gezichtje!

Wij bleven achter met gemengde emoties, verdrietig omdat we haar niet meer vast konden houden, we hadden onvrijwillig afstand moeten doen van pure liefde voor en van ons meisje. Maar we voelden ons ook getroost met de wetenschap dat Annika nu helemaal gezond was en we haar later weer zullen zien én we voelden ons vereerd dat God ons uit had gekozen om de ouders te mogen zijn van dit prachtige meisje. Maar oh wat voelden onze armen leeg aan. Liefde wil zich uiten en nu ineens was ons meisje er niet meer om onze liefde te ontvangen.

Februari 2009, 2 streepjes, zwanger! Wat waren we blij. We misten Annika nog steeds maar waren zo blij dat God ons weer een kindje toevertrouwde. De 1e echo was spannend, alles leek goed en we gunden onszelf weer alle vreugde die hoort bij een zwangerschap.

Helaas de 2e echo liet zien dat er geen hartslag meer was, ook dit kindje was bij Jezus en wij bleven wederom achter met gebroken harten en gebroken dromen.

Ik werd overspoeld met emoties, ik was er kapot van, hoe had dit kunnen gebeuren? Waar was God?

Meer dan eens heb ik de Troonkamer bestormd met vragen aan God, verward maar ook boos.

Ik vroeg vrienden om gebed omdat ik mijn leven niet meer zag zitten, alles wat ik zo met hart en ziel liefhad was weg en waar zij zijn, daar wilde ik ook zijn. Mijn vrienden baden en hun gebed bracht mij in een soort van zeepbel van Liefde. Ik kan het niet anders omschrijven. Het was God’s pure Liefde en het werd onmogelijk voor mij om nog van God weg te rennen. Zijn Liefde was zo om mij heen er was geen ontkennen meer aan.

Een paar dagen na de curettage lag ik op bed te huilen en plotseling zag ik een glimps van de hemel. Ik heb het met anderen gedeeld en hun hartverwarmende reakties hebben mij doen besluiten deze glimp met nog meer mensen te delen in de hoop dat het ook hen zal troosten en bemoedigen.

Ik huilde en plotseling zag ik Annika en haar kleine broertje. Ik zag geen gezichten maar ik wist dat zij het waren. Ik zag ook niet wat Annika droeg maar Puk (zo noemden we hem liefkozend) droeg een stralend wit boxpakje en hij keek op naar zijn zus. Daar was ze dan, haar hand uitgestrekt naar hem zodat hij zijn kleine handje in de hare kon leggen. Ik ervoer haar aanwezigheid, trots als een pauw om met Puk te pronken en hem te imponeren met wat zij, zijn grote zus, allemaal al had geleerd. Annika nam hem mee naar een hele grote speeltuin. Er waren daar ontzettend veel kinderen. Ze hadden allemaal enorme pret en plezier en toen kwam Jezus! Weer zag ik geen gezicht maar van binnen wist ik het, dit is Jezus. Er barste veel vrolijk gejoel los over de hele speeltuin en iedereen verzamelde zich om Hem heen en Hij begon een verhaal te verellen. Ik heb het verhaal niet gehoord maar het werd heel stil, iedereen luisterde naar Hem. De sfeer was vol met posieve kinderlijke opgewondenheid en waardering maar ook een soort van verwachting. En toen was het voorbij maar het liet mij achter met een heel diep gevoel van vrede en rust. Toen begon ik na te denken over die ‘verwachting’ want wat is er nog te verwachten als je al in de hemel bent, helemaal gezond, geen pijn, geen verdriet.

Lieve mensen sta mij toe u te verzekeren dat ik weet dat ik weet dat ik weet, ik ben er volledig van overtuigd dat onze kinderen heel goed weten wie hun mamma’s en pappa’s zijn hier op aarde en dat zij net zoals u en ik verlangend uitkijken naar die dag dat we weer herenigd zullen worden. Zij ervaren niet het verdriet van het gemis maar zij weten dat er iets goeds aan zit te komen.

Sjoukje Visser-Grootenhuis

Trotse moeder van Annika

Related Page

Is My Baby in Heaven?
Heavenly Visions, Theological Insight, Bible Help

[Much More!] [E-Mail Me!] [My Shame]